به باور من خوب بودن و عملکرد شایسته، همیشه نیاز به مشوق و مؤلفه‌های تقویتی و کاتالیزورهایی دارد، بدون اینها، در یک محیط تاریک که بین رفتار مثبت و منفی شما، تفاوتی لحاظ نشود و حتی به صورت متناقض، بازخورد منفی به رفتارهای مثبت شما داده شود، شما به تدریج یاد می‌گیرید که متناسب عمل کنید و انطباق پیدا کنید.
بالاخره کار به جایی می‌رسد که باور می‌کنید که به جرگه آدم بدها پیوسته‌اید، و وقتی این باور به شما دست بدهد، دیگر انجام کارهای پسندیده، برای شما دشوار می‌شود!
بله! وقتی در درون حس می‌کنید که دیگر یک آدم خوب نیستید، سعی می‌کنید برای پرهیز از مجادله‌های درونی و حرکت در مرز نیکی و بدی، همیشه در مسیر ساده و سهل بدی حرکت کنید!
گاهی البته ممکن است ناپرهیزی کنید و رفتارهای خوبی از شما سر بزند، اما چرخ روزگار باعث می‌شود که تیرگی لجن‌های دنیای آلوده، روی شما پاشیده شود و آنگاه پیش خود فکر می‌کنید که نه! آدم خوب بودن به من نیامده، بهتر است همان آدم قبلی بشوم!
اما واقعا چه باید بکنیم که از این توهم به درآییم، داروهایی که می‌توانند این توهم را بزدایند، کدام‌ها هستند:
- باید باور کنیم که همه ما آدم‌هایی هستیم، خاکستری. حق داریم اشتباه کنیم، حق داریم در همه جنبه‌ها خوب نباشیم. هیچ آدمی کاملا سیاه یا سفید نیست. پس نباید وقتی رفتاری مثبت یا منفی از ما سر می‌زند، دچار آشفتگی درونی شویم، طوری که خوب بودن برایمان دشوار و تناقض‌آمیز به نظر برسد.
- کسی توجهی به کارهای مثبت ما نمی‌کند، اما چرا ما توجهی به رفتار مثبت دیگران نکنیم؟ بیایید از همین امروز، از فداکاری یک عضو خانواده، از تیزهوشی فرزندمان، از لیاقت کارمند زیردستمان، از دقت رفتگر محله‌مان، تشکر کنیم! این سپاس روزی به ما هم برگشت خواهد کرد.
- بسیار پیش می‌آید که خواسته باشیم از یک مرداب متعفن برخیزیم، در این میان بسیار کسان هستند که سعی می‌کنند برایمان پشت پا بگیرند و با رفتار و گفتارشان، بال‌های ما را کم‌رمق کنند و ترتیبی دهند که باز به مرداب سقوط کنیم، اما می‌توانیم به کل قید این افراد را بزنیم و آنها را نبینیم و سخنان آنها را نشنویم.
- یادمان باشد، که ما آدم‌ها ذاتا جاه‌طلب و بلندپرواز هستیم، اما برای حفظ این روحیه، نیاز به روح‌افزاهایی داریم، هیچ چیز به اندازه کتاب، شعر و موسیقی خوب و تأمل در تاریخ، نمی‌تواند این حس جاه‌طلبی، توانمندی و ارزشمندی را در ما حفظ و تقویت کند.
